زندگی رویش یک حادثه نیست

زندگی رهگذر تجربه هاست

تکه ابری است به پهنای غروب

آسمانی به زیبایی مه

زندگانی چون گل نسترن است

باید از چشمه جان آبش داد

زندگی مال من وماست

خوب وبد بودن آن عملی از من وماست

پس بیا بیفشانیم همه بذر خوبی وصفا

وبگوییم به دوست

معنی عشق وحقیقت چه نکوست...

 یک بار از کنار دریا عبور کردی.

یک عمر امواجش برای بوسیدن جای پایت میایند و میروند...

کاش کسی تو دلمون پا نمیذاشت...

کاش اگه پا میذاشت دلمون رو تنها نمیذاشت...

کاش اگه تنها میذاشت رد پاش رو روی دلمون جا نمیذاشت

اگر تمام شب را به خاطر از دست دادن خورشید

گریه کنی لذت تماشای ستارگان شب را

از دست خواهی داد...

دیشب وقتی گفتی آخرش چی؟ قلبم داغون شد...

ابر چشام مثل ابر بهار میبارید بی وقفه میبارید...

آخه حقیقت همیشه تلخه...من خیلی وقته این تلخی رو دارم میچشم...

خیلی دوست دارم همیشه تو قلبمی...

انتظارم نغمه ی خیس نگاه انسان هایی است

که زنگیشان بوی تنهایی می دهد...

توی شوره زار ذهنم گل یادت دیگه پژمرد

آخرین لحظه بودن زیر بار غم تو مرد

چقدر امشب تو سکوتم شعر من عطر تو داره

داره یک واژه تازه تورو یاد من میاره

یاد تولالایی میشه واژه ها مثل ستاره

ولی تو نیستی و شعرم آسمونش ماه نداره

عطر یاد تو تو شعرام انگاری که موندگاره

نمیره از توی ذهنم آخه تنها یادگاره

کاشکی این ترانه من یه شروع دوباره باشه

در نبود بودن تو زندگیم شادی نداره